GRONKOWIEC ZŁOCISTY

Gronkowiec Rozpowszechniony w powietrzu wodzie, glebie i na przedmiotach mających z nimi styczność. U człowieka znajduje się na skórze, gruczołach łojowych i potowych, mieszkach włosowych i na wszystkich błonach śluzowych stykających się z otoczeniem (nosa, oka, ust, gardła, przewodu pokarmowego, narządów płciowych).

Pasożyt ten wywołuje ropne zapalenia skóry (czyraki, flegmony, ropnie itp.), śluzówek, tkanek łącznych i kości. Przy przedostaniu się do krwi może wywołać ogniska zapalne w organach wewnętrznych. rodzice z małymi dziećmi, które mają praktycznie w 100% chorą skórę. Zazwyczaj zdiagnozowana jest egzema. Dzieci te nie rosną, nie śpią, nie chcą jeść, wciąż odczuwają swędzenie i płaczą. Są zarażone glistami, owsikami, rzęsistkiem, dużą ilością grzybów i zazwyczaj gronkowcem złocistym. Gronkowca często przenosi się, gdy na pokrytą skazą skórę nanosi się okład z glinki, a jej źródło było zakażone i nikt nie badał go pod kątem czystości mikrobiologicznej. U takich dzieci dehelmintyzacja przebiega równolegle z leczeniem skóry. Stosujemy moczenie w ziołach, łaźnię parową, leczenie krzemem i biorezonansowe oddziaływanie przeciw gronkowcowi złocistemu. U takich dzieci, z zasady, odporność jest bardzo osłabiona. Robaki wychodzą z ciała 3-5 miesięcy, l tylko po pozbyciu się ich normalizuje się sen i apetyt, ustaje swędzenie, regeneruje się skóra. Dziecko uspokaja się i nabiera radości życia.

Nosicielstwo występuje szczególnie często pośród personelu szpitalnego, co ma szczególne znaczenie dla szerzenia się zakażeń wewnątrzszpitalnych. Gronkowce wytwarzają termoodporną enterotoksynę (Enterotoksyny – egzotoksyny wydalane przez niektóre gatunki bakterii chorobotwórczych. Powodują zatrucia pokarmowe. Często odporne na ciepło, rozpuszczalne w wodzie. Wpływają na wchłanianie wody w jelicie powodując biegunkę), tylko w zakażonym produkcie spożywczym. Toksyna gronkowca jest bardzo odporna na działanie wysokiej temperatury, nie niszczy jej nawet gotowanie przez 30 minut. Optymalna temperatura do rozwoju gronkowca wynosi 37 °C. Zatrucia gronkowcem mają krótki okres inkubacji - średnio 2 h. Charakterystycznymi objawami zatrucia gronkowcem są: wymioty, biegunka, spadek ciśnienia krwi, zapaść, a nawet śmierć. Gronkowce nie wytwarzające przetrwalników, łatwo giną przy ogrzewaniu. Natomiast enterotoksyna Staphylococcus aureus odporna na ogrzewanie może nie zostać rozłożona nie tylko w czasie gotowania, ale nawet pieczenia produktów uprzednio zakażonych. Przyczyną zatruć gronkowcowych mogą być różne produkty spożywcze takie jak: wędliny, potrawy mięsne, sałatki, ciastka, mleko i przetwory mleczne, kremy, chałwy, lody. Te ostatnie są dość częstą przyczyną zatruć wtedy, gdy mieszanka przeznaczona do zamrożenia, nie została natychmiast schłodzona po pasteryzacji lub gdy rozmrożone lody zostały powtórnie zamrożone. Enterotoksyna obecna w produkcie spożywczym nie zmienia zwykle smaku ani zapachu tego produktu. Nie powoduje także bombażu konserw, ponieważ gronkowce nie wytwarzają gazu.

Toksyny (jady) - trucizny organiczne, wytwarzana przez drobnoustroje, rośliny i zwierzęta Toksyny wydzielane przez do środowiska zewnętrznego noszą nazwę egzotoksyn (wśród nich enterotoksyny wywołujące zatrucia pokarmowe), natomiast toksyny występujące w błonie zewnętrznej bakterii Gram-ujemnych to endotoksyny

Wśród toksyn wyróżnia się grupy ze względu na kierunek działania, np.:

hemotoksyny– niszczą krwinki czerwone
neurotoksyny– atakują układ nerwowy
fototoksyny– powodują fotouczulenie (nadwrażliwość skóry na promienie słoneczne)
hepatotoksyny – szkodliwe dla wątroby
apitoksyna (jad pszczeli)
botulinotoksyna (jad kiełbasiany)
mykotoksyny wytwarzane przez grzyby (wśród nich aflatoksyny produkowane przez grzyby z rodzaju Aspergillus)

Egzotoksyna - toksyna wydalana do środowiska przez żywe komórki bakteryjne. Są to bardzo silne jady białkowe (ilości mikrogramowe mogą spowodować śmierć człowieka), wytwarzane głównie przez bakterie Gram-dodatnie m. in. Laseczka tężca (Clostridium tetani), Gronkowiec złocisty (Staphylococcus aureus).

Sposoby zakażenia

drogą kropelkową
przez kontakt pośredni
przez przedmioty codziennego użytku

Ryzyko zakażenia gronkowcem złocistym wzrasta w przypadku:

przerwania ciągłości tkanek
obecności ciała obcego w tkankach
współistniejących chorób, takich jak: nowotwory (np. białaczki), marskość wątroby, cukrzyca i inne choroby metaboliczne, stosowanie terapii immunosupresyjnej lub przeciwnowotworowej, inne niedobory odporności.

Jednostki chorobowe

Gronkowiec złocisty najczęściej powoduje zakażenia ropne skóry, tkanek podskórnych oraz tkanek miękkich, zakażenia układowe, zakażenia lub zatrucia związane z produkcją toksyn.

I. Zakażenia ropne skóry, tkanek podskórnych oraz tkanek miękkich:

czyraki, czyraczność, jęczmień (choroba), karbunkuł, ropnie
ropne zakażenia ran pooperacyjnych, pourazowych i innych, liszajec (zwykle gronkowiec wtórnie dołącza się zakażenia paciorkowcem ropotwórczym)
zapalenie sutka u kobiet karmiących piersią
pyodermia, zastrzał, zanokcica, figówka, zapalenie mieszka włosowego.

II. Zakażenia układowe o etiologii gronkowcowej:

zapalenie szpiku kostnego i kości
zapalenie tchawicy
zapalenie płuc - jako powikłanie grypy
zapalenie mięśnia sercowego, ostre zapalenie wsierdzia
zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, ropnie mózgu
zapalenie żył, zakażenie układu moczowego
posocznica gronkowcowa.

[ 1 ] [ 2 ] [ 3 ] Następna>>

Produkty